Jest takie stare powiedzenie - obyś żył w ciekawych czasach. I, jak wiele starych powiedzeń, jest ono bardzo mądre.
Nie jestem osobą starą. "Życie zaczyna się po czterdziestce, a jeszcze lepiej - po pięćdziesiątce". Jednak moja młodość przypadła na lata osiemdziesiąte. Wiem, to były parszywe czasy. Nie wspominam z nostalgią komunikatów, że statek z cytrusami właśnie dobija do portu. Pod niektórymi względami jednak lata mojej młodości były lepsze, niż obecnie. Mam na myśli sferę, nazwijmy to, obyczajową.
W tamtych czasach dość łatwo było rozponać, kto jest inteligentem, a kto nie. Różnica między miastem a wsią była uderzająca, na korzyść miasta. Rzut oka na współpasażera pozwalał poznać, kto zacz. Pewne zachowania całkowicie dyskwalifikowały z dobrego towarzystwa. Młody człowiek MUSIAŁ ustąpić miejsca strarszej osobie, bo inaczej narażał się na reprymendę innych pasażerów. Niewyobrażalne było pójście do biblioteki z gumą w ustach, i to jeszcze glamiąc, bo bilbliotekarka najpierw zwróciłaby uwagę, a następnie - gdyby delikwent nie zmienił zachowania - odmówiłaby obsłużenia.
Dobrze wychowanego mężczyznę można było poznać choćby po tym, czy przepuszczał kobietę w przejściu, lub czy kwapił się nieść jej bagaże. Kobieta nie pozwoliłaby sobie używać chamskiego języka, bo od razu byłoby wiadomo, że jest jakaś ... nie teges. Rozwydrzonej młodzieży w autobusie, wrzeszczącej czy klnącej, zwracało się uwagę, a wtedy młodzi ludzie zazwyczaj się wstydzili, zamiast zglanować.
Oczywiście, nie każdy miał szczęście urodzić się w dobrej rodzinie, która dawała w wianie doskonałe maniery.Wtedy taki człowiek, mający aspiracje, starał się naśladować lepszych. Tych, którzy byli w widoczny sposób dobrze wychowani.
W czasach mojej młodości łatwo było rozpoznać człowieka kulturalnego. W tamtych, zamierzchłych, czasach, panowie Palikot, Niesiołowski czy Nowak nie byliby zapraszani do dobrych domów, ponieważ wiedziano, że po niekulturalnym człowieku można się spodziewać wszystkiego najgorszego.
I komu to wszystko przeszkadzało?
